Ο Βλάσης Κανιάρης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1928. Ξεκίνησε σπουδές Ιατρικής, τις οποίες εγκατέλειψε για να αφοσιωθεί στη ζωγραφική. Σπούδασε στην ΑΣΚΤ (1950-1955) με δασκάλους τους Ουμβέρτο Αργυρό, Γιάννη Παππά και Γιάννη Μόραλη, ενώ συνεργάστηκε και με τον Γιάννη Τσαρούχη στη σκηνογραφία.
Μετά την αποφοίτησή του εγκαταστάθηκε στη Ρώμη και το 1958 παρουσίασε την πρώτη του ατομική έκθεση στην Αθήνα, μία από τις πρώτες αφηρημένης τέχνης στην Ελλάδα. Στη συνέχεια, εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, όπου επηρεάστηκε από τους Nouveaux Réalistes και τον Πιερ Ρεστανύ. Από τη δεκαετία του 1960, εγκατέλειψε τη συμβατική ζωγραφική και άρχισε να δημιουργεί τρισδιάστατες κατασκευές με γυψωμένα χαρτιά, μεταλλικά πλέγματα και πραγματικά αντικείμενα.
Το 1964 συμμετείχε στην έκθεση Τρεις Προτάσεις για μια νέα ελληνική γλυπτική στη Μπιενάλε της Βενετίας. Μετά το πραξικόπημα του 1967 επέστρεψε στην Ελλάδα, όπου το 1969 παρουσίασε μια εμβληματική αντιδικτατορική έκθεση στην Αθήνα. Αμέσως μετά, αναγκάστηκε να ξαναφύγει για το Παρίσι.
Από το 1973 έως το 1975 εργάστηκε στο Δυτικό Βερολίνο ως υπότροφος της D.A.A.D., δημιουργώντας τη σειρά Gastarbeiter-Fremdarbeiter, με ανθρωπόμορφες κατασκευές που σχολίαζαν τη μετανάστευση και την κοινωνική ανισότητα. Από το 1976 εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Ελλάδα και ανέλαβε καθηγητής στην Αρχιτεκτονική Σχολή του ΕΜΠ.
Συμμετείχε σε μεγάλες διεθνείς εκθέσεις, όπως οι Μπιενάλε του Σαν Μαρίνο (1963), του Σάο Πάολο (1965) και της Βενετίας (1988), η Documenta 6 (1977) και τα Europalia (1982). Αναδρομικές εκθέσεις του πραγματοποιήθηκαν στην Ελλάδα και το εξωτερικό, με σημαντικότερες αυτές στο Μουσείο Μπενάκη (2008) και την Εθνική Πινακοθήκη (1999).
Ο Βλάσης Κανιάρης έφυγε από τη ζωή το 2011, αφήνοντας πίσω του ένα έργο με έντονο κοινωνικό και πολιτικό χαρακτήρα.
